"Één op de negen vrouwen...

krijgt te maken met borstkanker", hoorde ik op het nieuws. Twee zussen gingen me al voor, en daarom werden de overige 'zussen' "risicogevallen". Daar kun je op vele manieren mee omgaan. Mijn ene zus voert struisvogelpolitiek: "Wat niet weet wat niet deert!" en:"Als mijn tijd gekomen is, merk ik het heus wel!".
Maar ik liet trouw foto's maken, iedere twee jaar. Tot een half jaar geleden, toen was de uitslag 'verdacht'. Nieuwe controle over een half jaar!
Ik kreeg het niet uit m'n gedachten, in m'n hoofd speelde al m'n sterfbed.;-((
Vorige week was het half jaar om, en ik hoopte dat ik ergens die struisvogel zou tegenkomen. Maar nix...geen struisvogel, dus daar ging ik met lood in m'n schoenen. Die foto's zijn een hel, helemaal als je zo mager bent als ik.
Na 5 dagen mag je bellen voor de uitslag. Ik hoopte zo dat ik het zou 'vergeten', helemaal nu m'n man een week in Cyprus zit.
Maar niets, hij belde zelfs om me eraan te herinneren, niet te wachten tot morgen maar vandaag al te bellen.
Even wat extra koffie om wat moed in te drinken.
Pfft...de assistente las de uitslag voor. Het verdachte was 'weg', geen calcificaties meer, wat een opluchting. Eindelijk kon ik weer rustig ademhalen. Maar ik blijf verdacht, voortaan moet ik jaarlijks naar dat martelwerktuig.
Mijn angst voor borstkanker is mijn hele leven al groot. Op 15jarige leeftijd hoorde ik voor het eerst van een mamma-amputatie. Dat maakte toen zo'n indruk op me. Nachtmerries kreeg ik ervan, steeds de vraag van "Hoe doen ze dat?" Later leerde ik er meer over, maar m'n angst bleef.
Alles gedaan om het te voorkomen, nauwelijks de pil gebruikt, lang (16 jaar) borstvoeding gegeven, nooit hormonen geslikt.
Gelukkig nu een jaar uitstel van executie.