Eindelijk weer Emilie!

Vandaag heb ik Emilie weer gezien, zij is beter en wij hebben geen zieken meer. Wat groeit zo'n kindje in 3 weken. Het hele kleine is er alweer vanaf.
Gek toch hoe zo'n kleintje reageert. Ik was al bang dat ik een vreemde voor haar was, maar nee hoor. Waarschijnlijk voelt zo'n kindje toch dat ik meer ben dan zomaar een vreemd mens dat even voorbij komt. Ze heeft heerlijk 2 uur op m'n arm geslapen. En natuurlijk hoort m'n dochter dan te zeggen:"Ze is nergens zo rustig als bij jou!" Slijmen moet natuurlijk als je straks van mijn oppasdiensten gebruik wilt maken.;-))
Over enkele weken komen de ouders van de vriend van m'n dochter over uit Canada (waar ze nu wonen).
Dan maak ik graag even pas op de plaats. Die mensen zien al zo weinig van Emilie, en ook in de toekomst zullen ze niet veel zien. Canada ligt nu eenmaal niet naast de deur. Die ouders hebben zelf 4 zonen, 2 kleinzonen en nu eindelijk een meisje in de rij.
Ik vind het jammer voor hen, maar stiekem voor mezelf toch wel fijn. Nu heb ik tenminste het alleenrecht en hoef ik geen competitie te voeren.
Gemeen hè?