Wat zijn ze toch bezorgd!

De wetenschappers hebben het maar zwaar, ze zijn zo druk bezig met zoeken naar wat ze nu weer kunnen onderzoeken. Als ze nu gedegen onderzoeken deden met het gemeenschapsgeld, en wel zo dat het de gemeenschap ook ten goede komt, dan kon ik het nog enigzins goedkeuren...
Even een samenvatting van afgelopen week:
Zaterdag:
De staat van het kind / Hulde aan de moeders
door Edwin Kreulen
Het gaat goed met het gemiddelde gezin in Nederland. Een pluim voor de moeders, zegt pedagoog Bas Levering. Toch ziet hij te vaak dat ouders hun kinderen geen strobreed in de weg leggen. „Regels zijn belangrijk. Niet om ouders greep te geven op kinderen, maar om kinderen greep te geven op de wereld."
Het volledige onderzoek: De staat van het kind
Kinderen tussen tien en achttien jaar zijn onverminderd positief over hun eigen opvoeding. Waar ze vijf jaar geleden hun ouders een 7,9 gaven, is dat rapportcijfer licht gestegen naar een ronde 8.
„Die uitkomst is allereerst een compliment voor de moeders van Nederland”, zegt Bas Levering. Hij is pedagoog aan de Universiteit Utrecht en de Fontyshogeschool, en hoofdredacteur van het vakblad Pedagogiek in Praktijk. „Over het algemeen doen de moeders het hier geweldig.”
Levering neemt een voorbeeld dat hij zelf onderzocht, het in gezinnen vaak heikele onderwerp seksuele voorlichting. „Het zijn nog steeds de moeders die hiervoor zorgen, ook bij de jongens. Pogingen om de vaders hun zonen voor te laten lichten, bleken toch geforceerd.”

Mooi om dat zo te lezen, maar een wetenschapper zou geen wetenschapper zijn als er niet ook iets negatiefs naar boven kwam:
We lezen verder:
Vaders zijn nog relatief afwezig, blijkt uit het onderzoek. Levering: „Je hoort mannen vaak zeggen dat ze geen affiniteit met heel jonge kinderen hebben, maar ik denk dat onbekend ook wel onbemind maakt.

En jawel hoor, nog een sneer:
Levering ziet een probleem opdoemen in de onderlinge betrokkenheid van mensen onder komende generaties. „Kinderen die alles maar mogen, wordt niet geleerd dat het van belang is om ook eens iets voor anderen te doen. Om zich af te vragen: welke bijdrage kan ik leveren? Om op die manier te ontdekken dat het heel leuk kan zijn om ook eens iets niet voor jezelf te doen, maar voor anderen. Ik denk dat we veel meer moeten investeren om met kinderen dat te leren.”

Zo kan die wel weer, als er geen problemen zijn dan zoeken we ze wel, en anders maken we ze gewoon zelf! Wetenschap van de bovenste plank!!

Vandaag waren de ouders weer de zondenbok:
Echtparen met kinderen besluiten steeds vaker uit elkaar te gaan. Maar de kinderen leven, zelfs als ze volwassen zijn, met de gevolgen: „Omdat ze willen voorkomen dat ze zelf ook weer gaan scheiden, maken ze het huwelijk tot een stolp van angst."
Als ouders besluiten te gaan scheiden, ondervinden de kinderen daarvan hun hele leven lang de gevolgen.
Zo stellen ze het vaak lang uit om zelf een serieuze liefdesrelatie aan te gaan. Ook wachten ze lang met het krijgen van kinderen. „Ze moeten duizend procent zekerheid hebben”, zegt ElseMarie van den Eerenbeemt, familietherapeut en onderzoeker van ouders en kinderen.
„Het is voor hen een veel angstiger avontuur om zelf een gezin te beginnen. Omdat ze absoluut willen voorkomen dat ze zelf ook weer gaan scheiden, maken ze het huwelijk tot een stolp van angst. Dat legt zoveel druk op de relatie dat je ziet dat dat toch weer tot een scheiding kan leiden.”

Wat is het toch in- en intriest dat wij van die tere kasplantjes op de wereld zetten. Geen enkele flexibiliteit, hun hele leven dragen ze de sporen van hun jeugd, wat zijn ouders toch FOUT;-)