We zijn eruit!

Vandaag bij m'n oudste geweest, ze vierde haar 28ste verjaardag.
Tussen de bedrijven door toch nog even over het oppassen gepraat, en het wordt één dag per week.
Dat is te doen...
Ik ben blij met deze oplossing, ik zou me verschrikkelijk schuldig voelen als ik zou afzeggen. Maar ik heb ook behoefte aan mijn dingen. Met één dag per week is dat prima te combineren.
We hebben afgesproken dat we in de Kerstvakantie samen een dag naar een grote baby-artikelenzaak gaan om haar verjaardagscadeau te kopen. (zoiets hoort toch bij een 'oma', of niet?)
Ik merk dat ik er toch aan moet wennen, weer een nieuwe fase, weer een nieuwe rol erbij. Ja! Zo is het leven! Maar mag het ietsjes langzamer? Ik kan het af en toe niet meer bijbenen.